حرفی نزنی دیگران میشنوند

دمی از دوست داشتن هایتان نگویید دیگران بی رحمند

نخندید دیگران میبینند

نگریید دیگران هستند................

اما من حرف میزنم از آن کودکی که دستو پا میزند در فراسوی سختی،

دمی میگویم از دوست داشتن های اشخاصی که دیگر برایشان آرزو شده است

و میخندم به این همه تبعیض که حتی دلیلش را نمیدانم.

نه گریه دیگرنه، گریه هم نفسی همیشگیست که خسته ام از دم و باز دمش،

خسته ام از هق هق و تنهایی اش، از اشک های گرمش که وجودم را به آتش میکشد

شاید...... شاید اگر میگذاشتند این همه حرف از قالب یک سکوت

رنگی از حقیقت کلام را بگیرد.

این همه گریه، خنده، حرف و سخن بی معنا نبود در حصاری تاریک تنها نبود.

شاید دست و پا میزد آن کودک که بگوید: دوست دارم آرزوهایم را

که خندیدن را دلیلی برای فراموش کردن تبعیض،در وجودم نهادینه کرده است.

پس فریاد بکشید    سکوت دیگر پایان یافت......(دست نوشته ای از عمق دلم)